Gözler Yangın Şimdi

Bunca yıl çığlıklar koşturulmuş bu yolda
Deli taylar gibi ter içinde çığlıklar
Savrulan bir yanlışa vurulmak için mi
Yoksa dağları yırta yırta yürüyen
Bir ırmak diliyle durulmak için mi

Gözler yangın şimdi-ufuklar duman
Dünya değişiyor-masalı koca bir yalan

Tam kırk yıl bulandırdılar suları
Nilüferleri dağlara taşıdılar
Kekikleri çaylara
Uğrun uğrun-ince ince-gizlice
Ve sinsice yürüdüler karanlıklara
Pınarbaşlarında yarpuzlar utandı
Ormanda köknarlar
Sonra leylak düşmanı bir akşam vakti
Dünyanın değiştiğini buyurdular
İhaneti kanlı bir gelinlik içinde
Yeryüzünün yatağında doyurdular

Durduk düşündük sularla birlikte
Dağlarla - ormanlarla - bulutlarla birlikte
Durduk düşündük
Nergislerle - nevruzlarla - güllerle birlikte
Yok olan hiçbir çiçek yoktu yeryüzünde
Durduk düşündük
Martılarla - turnalarla - güvercinlerle birlikte
Yok olan hiçbir güzellik yoktu yeryüzünde
Durduk düşündük
Nehirlerle - denizlerle - okyanuslarla birlikte
Yok olan hiçbir dalga yoktu yeryüzünde

Tam da yunuslar sevişirken arsipel'de
Tam da gökkuşağı sevinleşirken
Özlenen renkler siliniyor dediler
Tam da insanın insanlığına çeyrek kala
Yarım metrelik cam bir savaş alanıyla
Çıktılar karşımıza teknoloji yalanıyla

Gözler yangın şimdi ufuklar duman
Dünya değişiyor masalı koca bir yalan

Çocuklar ölürken bütün ülkelerda
Ey koca nazım
Ey ustamın ustam dediği
Milyonlar içindeki vatansız yalnızım

Çocuklar güldü demiştin o büyük ülkede
Gel de gör şimdi
O yüzlerde büyümüş yarınsız öfkeyi
Gel de gör
Gece gelen telgraftaki yüce değerin
Nasıl bir körlüğe kurban verildiğini
Yüreklerde yükselen son anıtın da
Gel de gör nasıl yerlere serildiğini

Sonrası vurgun soygun ve talan
Sonrası gözyaşı ve kan
Çaykovski harlemde bir tepinme
Tolstoy sutyen boşluklarında pembe dizi
Mayakovski bir papaz duası belki
Puşkin çarlık özlemlerinin şiirsel gizi

Gözler yangın şimdi ufuklar duman
Dünya değişiyor masalı koca bir yalan

Ne olur tunçtandı demirdendi demeseydin
Bir tabuttan korkan o şaire gönül vermeseydin
A....... neruda'nın şili kasımpatılarını
Hasan hüseyin'in kırmızı gül dallarını
Howard fast'ın fırtına sonrası çığlıklarını
Ölmeden önce mezarının başına koysaydın
Burcu burcu gürcü gürcü koksaydın
Dünya değişiyor masalına kahkalar atsaydın
Son anda sokup ellerini kanayan kalbine
Çocuk yüzlü yepyeni bir şiir çıkarsaydın

Nasıl da severim seni
Hiroşimalı bir kızın yaprak dudaklarında
İşçi tulumuyla istanbul da taksim alanında
Ve 1960 yazında küba da nasıl da severim
Al şimdi ellerimi
Yattığın o büyük ülkenin topraklarına uzat
Yanar parmaklarım yanar
Ne solohovlar ne de gorkiler var
Yalnızca seni o topraklarda tutsak edenler
Ve memed in özlemiyle oraya gömenler var

Yanardağlar mı patlıyor bilemiyorum
Denizlerle karalar yer değiştiriyor
Dinazorlar mı göçüyor yoksa
Bir yanım tırpan yine-bir yanım gül bahçesi
Bir yanım soygun yine-bir yanım ter ezgisi
Söyler misin ey ustaların ustası
Nedir bu değişmenin yarınsız sonrası

Şimdi senin ceviz yaprağı kıvıl kıvıl ülkende
Kimi dünya değişiyor masalının halinde
Ki orta asya nın kımız tadı hala dilinde
Kimi zonguldak madenlerinde
Paşabahçede ve çukobirlikte
Yurtiçi kargoda ve toros gübrede
Direnen bütün yüreklerle birlikte
Kimi dört bin yıllık güneş peşinde
Adının özgürlüğü için döğüşmekte
Değişen nedir söyler misin
Alınterinin nehirleştiği bu yaşam içinde

Bir tren penceresinde saman sarısı saçlar
Rüzgarın yelesinde nasıl ülkeden ülkeye
Beyinden yüreğe nasıl fırtınalarla koşar
O büyük coşkular
O sonsuz duygular
Uzansam her teline şimdi ellerim yanar
Her biri beş dolara bir masadan uçar
Bir başka masaya konar
Seninse bu körkütük gidiş içinde
İnsanlık adına yüreğin bir başka kanar

Dikersin gözlerini masmavi yarınlara
İnsanlığın insanca yaşamını özlersin
Ve söylenirsin kendi kendine
Çağının tanığı her şair gibi sen de
Ne açlık ne zulüm ne de kan
Ancak biz kazandığımız zaman
Ve bütün insanlık insanca yaşadığı zaman...

Adnan Yücel

Hangi Günün Yüzyılı

Sancısını yaşıyorsun kaç zamandır
Yeni bir güne sevinçle başlamanın
Yoluna ışık tutan sözcükler
Var mı o günün ışıltılı kanatlarında
Rüzgâra dost olan soluklar var mı
Altını çize çize soruyorsun nedense
Ki hep aldatmış olduğun kendine

Adın çoktan çocuğa çıkmış oysa
Çoktan anlaşılmaz olmuşsun
Şu güzel ömrün tam ortasında
Kuşları sora sora düşen yapraklarda
Ey çılgın
Kanadı kırık her kuşa
Kanat olmaktan yorulmuşsun

Bulutları çarpışa çarpışa yorgun
Bir gökyüzüdür artık gülüşün...

Adnan Yücel

İmge Dedim Adına

Son çocukluk da bitmişti ömrümde
Düşlerim belki kış ölüsü belki yaz
Kırlara bahar yetmese de içimde
Yüreğim nar çatlamasıydı sana kadar
Dilimde sözcüklerin çelik direnci
Sesimde ölüm rengine inat aşklar

Mavilikler yasaklandı gökyüzünde
Özgürlüğü kuş kanatlarında bekledim
Doğduğum gün adına "imge" dedim

Sevdim bütün insanları insan yanlarını
Sen de seveceksin
Dallarına su yürümüş ağaçlara güleceksin
Kar yağsa da yaktığın ateşler üstüne
Ateşi yüreğinle körükleyeceksin
Kuş sesleri de ertelenebilir güne karşı
Çiy de düşebilir anıların üstüne
En güzel ezgileri nehirağzı denizlerde
Hep kendi sesinle türküleyeceksin
Hüzün ağaçlarının sevinç açtığını
Adının sonsuz anlamında göreceksin

Sevdim soluğunu rüzgar kılan insanları
Soluğumu soluklarına kattım
Bir damla uğruna gökyüzünü omuzladım
Bir çocuk ölümleri ağlatti beni
Bir de türkülerde kalabalık ihanetler
Gülüp geçtim yalan iktidarlar görkemine
Aşk adına sesimi sürdüm namlulara
En büyük eylemleri söz eyledim
Doğduğun gün adına "imge" dedim

Sen elbette sen olacaksın biliyorum
Sesinde yirmibirinci yüzyılı dinliyorum...

Adnan Yücel

Kutup Yıldızı

O korku vardı hep çıkılan yolda
O korkusuzluk vardı
Suyun su olduğu günden beri akardı
Biri can verip aydınlatır
Diğeri boğar ve yakardı
Yaşamın her dönüm noktasında
Bir ileri bir de geri
Atılan adımlar gibi alçalma ve yücelme
Atılan adımlar gibi
Büyüme ve küçülmeydi adı
Biri sevgi olup yapardı
Diğeri öfke olup yıkardı
O korku vardı hep çıkılan yolda
O korkusuzluk vardı

Geceler güvensizdi
Gökyüzünde soluklar tükenirken
Ay sevinçsizdi
Bir şey vardı sanki hep yarım kalan
Bir anı ya da bir düş gibi
Uzak Uçurumlarda sessizce sallanan
Yıllardan beri canlı tutulan ateşler
Söndürülürken yüreklerde birer birer
Kim yakacaktı
Uğrunda ölünen o büyük ateşi kim
Daha gün batmadan
Karartılan günlerin rengini
Gün doğarken
Kim haykıracaktı mor bahçelere kim
Kim ağlayacak
Kim gülecekti tüm güzellikler adına
Kim sevecek
Kim dövüşecekti
Kim takacaktı ölürken
Ölümsüzlüğü gül diye yakasına
Kışın kar açıp
Çiçek olacaktı buz sarkıtan dallarda
Yazın güneş açıp
Gelecek olacaktı ufuklarda kim

Bir yıldız vardır hani
Bütün yıldızlar içinde der Homeros
Ne kopmuştur hiç bir zaman
Kök saldığı kutsal yerinden
Ne de boyun eğmiştir
Ölüm kusan hiç bir karanlık önünde
Nasıl susulursa
Bin yıllık zamana karşı okyanus dilinde
Aynen öyle parlamıştır
Tüm gecelerin gökyüzünde
Aynen öyle

Notaların tören tören canlanıp
Dile geldiği günden beri
Hiç bir senfoni bulamadı bu sesi
Bulamadı sarayların görkemli sütunlarında
Hiç mi hiç bestelenmeden
Ve seslendirilmeden yaşandı zindanlarda
Hücreler senfonisiydi adı

Yaylı sazlar: Demir parmaklıklar
Ve demir kilitli demir kapılar
Vurmalı sazlar: Taş duvarlar
Ve taş katılığında kör baskılar
Üflemeli sazlar: Şafakta idamlıklar
Ve direnen tutuklular
Erkekler kadınlar duvarlar ve ufuklar
Yıldızlar içindeki o yıldızın
Ölüme ve ölümsüzlüğe doğru
Akışıyla başlıyordu hep birden uçuşarak
Ardından diğer bütün notalar
Ki maviliklerde süzülen kuşlar
Kurtuluş savaşında
Kurşuna ve saza vurulan türküler
Fransız ihtilalinde
Sürgüne ve giyotine gidilen marşlar
Ve bir nice kızıl meydanda
Yankılanan uğultular - uğultular
Sonra güneşe gönderilen
Özgürlük renkleri peş peşe
Ve fethedilerek
Ağızdan öpülen enginler - enginler

Ey halkımın demir kazık dediği
Yıldızlar içindeki soylu yıldız
Varsın onlar söndü bilsinler seni
Bulutları delerek saldığın ışıklar
Ki bin renkli gelenek üzre
Balkıyıp çoğalıyor şimdi
Susmayan bir hücreler senfonisinde

Kentlerin en yumuşak sessizliğinde
Bildiriler düşüyor artık
İnsanların yüreğine yağmur taneleriyle
Gök gürlemeyince yer gülmez
Gök gürlemeyince yer gülmez diye...

Adnan Yücel

Rüzgarla Bir

Hangi günün gecesidir / yazı kışta kılan bilir
Gün içinde görünmeden / günü suya salan bilir
Dağlar düze iner birden
Aşkı sonsuz kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir

Göl göl olur damda biri / çentik atar günlerine
Sel sel akar diğerleri / güneş güler tenlerine
Biri bine döner birden
Yolu yakın kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir

Rüzgar çocuk sesleriyle / mavi bir düş kurar gökte
Sözde türkü dalda çiçek / olur açar her yürekte
Gözden perde iner birden
Düşü gerçek kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir...

Kaynak: 'Rüzgarla Bir' isimli kitabindan'

Adnan Yücel

Suskunum Sana

Hangi şiire başlasam suskunum sana
Dağ göğsünde bir kaya diliyle suskun
Güneşte kavrulan bir kum tanesi
Çatlayan dudaklarım oluyor her gece
Yağmura suskun yaşamaya suskun
Haykırabilsem
Belki bir nehir köpürebilir sesimde
Silinebilir kuraklığın bütün izleri
Upuzun çöller vadileşebilir içimde

Hangi güzelliği özlesem suskunum sana
Yürek boşluğunda bir of kadar suskun
Özlüyorum seni masmavi
Koşuyorum sana bembeyaz
Ve kahroluyorum bir anda kapkara
Ah oluyorum
Of oluyorum
Ve susuyorum
Oysa haykırabilsem
Işık yumağı bir pınar olur soluğum

Hangi türküye uzansam suskunum sana
Ağıt ağıt, özlem özlem suskun
Tut ki vurulmuşum
Aşktan ve kandan bir damla olmuşum
Bir saçlarının rüzgarına
Bir de ağzının kıyılarına konmuşum
Hangi dalga silebilir beni senden
Hangi kasırga koparabilir
Ben saç tellerinde bir ezgi olmuşum
Coşkuların her şahlanışında
Sana deprem deprem susmuşum
Ve sana susmaktan inan ki yorulmuşum

Yeter olsun gözlerinde ışık fırtınası
Sözlerinde baskı yasası yeter
Hangi kavgayı özlesem suskunum sana
Zafer sabahlarında gece kadar
Bayram sabahlarında yas kadar suskun
Böyle güzelliklere de
Böyle suskunluklara da lanet olsun
Al bu suskunluğumu al artık
Al ki
Bütün gürültüler kahrolsun...

Adnan Yücel

Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek

Yarım kalan hiç bir yolculuk yok bu yaşamda
Bir birine karıştırılan hiçbir boyut yok
15 yaş nedir ki yılların sözde çizilen anlamında
Ya bir duygu selidir aralıksız ya da
Bir inanç fırtınasıdır yüreğin
Dirence açılan gençlik boylarında
Bir devrin sembolü diyorlar şimdi adına
Toprağa ölüm düştükten sonra hiroşima’da
Tüm bitkilerden önce yeşeren bir
Açelya
Şimdi
Kadiköy rihtiminda
Neyi çagriştiriyor sana
Sen söyle direnç çiçegi
Neyi
Bir köpük
Onur ugruna
Çürüyen irmaklar
Henüz dile gelmedi
Istanbul’u ezen suskunluğunda senin
Gazetelerde
Resimlerinle dolarken sayfalar
Nedense
Söyleşilerde yalnızca
Beyin hücrelerine
Yöneltiliyor sorular
Sense ölüm rengine inat
Kan maviliğince
Susuyorsun
Yalnızca geçmişin
Gelecekteki
O ölümsüz sesini yansıtıyorsun
Hani o bin renkli açelyanın
İnançlı sesini yansıtıyorsun
Gülümsüyorsun susuyorsun
Eyyyyyyyyyyyyyyyyyy
Ovaların ateş ateş çölleştiği yerde
Toprağın ırmak ırmak yüreklenişi sen
Yarınlara selamını iletsin diye adın
Damarlarına bağlanan yaşam
Ölümü kucaklarken ellerinle
Kopardın
Kurtarmak için enginlerin anlamını
Gökyüzünü yere indirdiğinden beri
Ve silmek için bir damlanın yüzünü
Bir okyanusu kucağına bastığından beri
Adın bir
Açelyadır
Artık senin
Koynuna ölüm
Düşen tüm topraklarda
Bir açelya
Yepyeni sözcükler yeşeriyor şimdi
Alnının ışıklı yamaçlarında
Yüreğini işitmek gerek duymak için
Soluğunu solumak gerek
Her dalıp gidişinde
Bin şiir
Çıkarıyor belki gözlerin
Yaşama gözlerinle dalmak gerek
Bir devrin sembolü diyorlar şimdi adına
Ve imgelerin en ulaşmaz doruğunda
Ey herşeye bitti diyenler
Korkunun sofrasında
Yılgınlık yiyenler
Ne kırlarda direnen çiçekler
Ne kentlerde devleşen öfkeler
Henüz elveda demediler
Bitmedi daha
Sürüyor o kavga ve sürecek
Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek...

Adnan Yücel