Sanatın Başlangıcı

**Tualim** · 30.03.09, 00:44

Sanatın Başlangıcı.
Sanatın başlangıçlarına gitmek için mağaraların derinliklerine mi inmek gerekiyor?
Uzak geçmişteki atalarımızın, günümüzde dahi hayranlık uyandıran çizimlerini görünce, onları resmetmeye yönelten güdülerin ne olduğu konusunda düşünmekten kendimizi alıkoyamıyoruz. Bugün anlamlandırdığımız biçimiyle onlar ilk sanatçılar mıydı?
Mağara resimlerini çizenler, anonim bir yeteneği mi yansıtıyordu. Yoksa grubun içinden bazıları, daha çok zanaatçı diyebileceğimiz ve bir geleneği sürdüren “ressamlar” mıydı?
Mağara resimleri çizenlerin, son sergisinin gururunu taşıyan günümüz ressamının tinsel doygunluğunu taşımıyor olduğunu kabul edebiliriz. O halde onları bu derece yetkin figürler çizmeye yönlendiren “güç” konusunda neler söyleyebiliriz?
Başlangıçlara yönelik bir seçkiyi size sunuyoruz

Yabansı Başlangıçlar (makale)

Dilin nasıl doğduğunu bilmediğimiz gibi, sanatın da nasıl doğduğunu bilmiyoruz. Eğer tapınak ve ev yapımı, resim ve heykel yaratımı veya dokuma gibi etkinlikleri sanat sayarsak, dünyada sanatçının bulunmadığı tek bir topluluk yoktur. Yok, sanat deyince, müze ve sergilerde tadılan veya seçkin salonların güzel süslemelerinde kullanılan, az rastlanır, nefis bir şey anlıyorsak; Sözcüğün bu özel anlamının pek yakınlarda geliştiğini ve geçmişin en büyük yapıcılarının, ressam veya heykelcilerinin bu sözü akıllarından bile geçirmediklerini bilmek zorundayız.
Mimariyi ele alırsak, bu ayrımı daha iyi anlarız. Bilindiği gibi çok güzel yapılar vardır ve bunlardan bazıları, gerçek anlamda birer sanat yapıtıdır. Ne var ki, dünyada, belirli amaçla dikilmemiş tek bir yapı gösteremezsiniz. Bu yapıları tapınma, vakit geçirme yeri veya konut olarak kullanan kimseler, onları özellikle işe yararlılık ölçülerine göre değerlendirirler. Bundan başka, yapının çizgisini veya oranlarını kendi beğenilerine az-çok uygun bulabilirler ve yapıyı, yalnız kullanılma açısından değil, aynı zamanda onu “tamam” hale getiren başarılı mimarın didinmeleri bakımından da değerlendirebilirler.
Çoğunluk, geçmişte, resim ve heykel sanatına karşı tutumun bundan farkı yoktu. Bu sanatlar, salt sanat yapıtları değil, belirli görevleri olan nesneler sayılırdı. Kimi yapıların hangi gereksinmeler sonucu dikildiğini bilmeyen birisi, kötü bir mimari yargıçtır. Biz de, hangi amaçla yapıldığını bilmediğimiz sürece, geçmişin sanatını anlayamayız. Tarih boyunca ne kadar geriye gidersek, sanatın hizmet ettiğine inanılan amaçlar o kadar açık, ama aynı zamanda yabansı görünmektedir. Oturduğumuz kentlerden uzaklaşıp köylere giderek veya daha da iyisi, kendi uygarlaşmış ülkelerimizden koparak, çok uzak atalarımızınkine hâlâ çok yakın koşullarda yaşayan topluluklar arasına gitsek, aynı şeyle karşılaşırız. Biz bu topluluklara, bizden daha basit oldukları için değil — çünkü onların düşünme biçimleri bizimkinden kimi zaman çok daha karışıktır —, tüm insanlığın geldiği ilk koşullara daha yakın oldukları için “ilkel” diyoruz. İlkeller için, yararlılık açısından, bir kulübenin yapımıyla bir imgenin üretimi arasında hiç bir ayrım yoktur. Kulübeler onları yağmurdan, rüzgârdan, güneşten ve kendilerini yaratmış olan ruhlardan korurlar. İmgeler ise, onları, doğal güçler kadar gerçek olan öteki güçlere karşı korurlar. Başka bir deyişle, resimler ve heykeller, büyüsel amaçla kullanılır.
İlkel toplulukların kafasını anlamaya çalışmadan; onları, imgeleri, bakılacak güzel şeyler olarak değil de, kullanılacak ve güç dolu nesneler gibi görmeye iten yaşantıyı kavramadan, sanatın bu yabansı başlangıçlarına girmeyi umudedemeyiz. Hem, bu duyguyla özdeşleşmenin de pek zor bir şey olduğunu sanmıyorum. Yeter ki, kendimizle kesinlikle içten olmasını ve içimizde hala ilkel birtakım şeylerin kaldığını bilelim. Buzul çağından başlayacak yerde, kendimizden başlayalım. Günümüzün bir gazetesinden sevdiğimiz, bir yıldızın fotoğrafını alalım. Elimize bir iğne alıp, gözlerine batırmak hoşumuza gider mi? Gazetenin herhangi bir yerini delmek kadar önemsiz midir bu?

Tüm bu garip inanışlar önemlidirler, çünkü, insan becerisinin en eski izleri olan ve günümüze dek ulaşan en eski resimleri anlamamıza yardım edebilirler. Fakat Güney Fransa’da ve İspanya’daki mağaraların duvarlarında ve kayalar üzerinde, bu resimler XIX. yüz-yılda ilk kez bulunduğunda, arkeologlar, gerçeğe çok benzeyen, canlı gibi duran bu hayvanların, buzul çağı insanlarınca yapılmış olabileceğine inanmamışlardır. Oysa bu bölgelerde bulunan kemik ve taştan yapılmış kaba araçlar; bu bizon, mamut ve ren geyiği resimlerini, onları avlayan, bu yüzden de onları çok iyi tanıyan kimselerin resmettiğini veya kazıdığını ortaya koymuştur. Bu mağaralara girmek, insana garip bir duygu verir. Bazen dar ve alçak koridorlardan geçilir. Dağın karanlık içindeyken, rehberiniz, bir elfeneriyle bir boğa resmini birden aydınlatıverir. Böylesine güç ulaşılan bir yere, yalnızca süsleme amacıyla gidilmiş olması düşünülemez.
Ayrıca, Lascaux mağarasındaki resimleri saymazsak, mağaraların duvarlarındaki ve tavanlarındaki resimler düzenlice yapılmamışlar, tersine, belirli bir düzen anlayışından çok uzak olarak, bazen birbirleri üzerine boyanmış ya da çizilmişlerdir. Bu kalıntıları daha iyi
şöyle açıklayabiliriz: Bunlar, imgelerin etkisine ilişkin evrensel inanışın, en eski örnekleridir. Başka bir deyişle, bu ilkel avcılar, belki de oklarını ve taş baltalarını kullanarak elde ettikleri avlarının yalnızca resmini yapmakla, gerçek hayvanların da kendi güçlerine boyun eğeceğine inanıyorlardı.
Doğaldır ki bu bir varsayımdır, ama yine de, bugün bile eski göreneklerini koruyan o ilkel topluluklar arasında sanatın gördüğü işleve iyice dayalı bir varsayım. Bildiğim kadarıyla, bugün hiç bir yerde böyle bir büyü uygulamaya kalkışan bir kimse bulunamaz. Ama ilkeller için sanat, en azından, imgelerin gücüne duyulan benzer inanışlara bağlıdır. Günümüzde hâlâ yalnızca taş araç kullanan ve büyüsel ereklerle kayalıklara hayvan resmi çizen kimi ilkel topluluklar vardır. Daha başka bazı kabile üyeleri ise, dönemsel bayramlarında, hayvan kılığına girerek, hayvansal davranışlarla kutsal oyunlar oynamaktadırlar. Onlar da, böyle yapmakla, bir bakıma, av hayvanına karşı güç sağlayacaklarına inanıyorlar. Bazen de, tıpkı masallardaki gibi, bazı hayvanlarla akraba olduklarına, tüm kabilenin bir kurt, karga veya kurbağa kabilesi olduğuna inanmaları az rastlanır olaylardan değildir. Doğrusu, oldukça garip inanışlardır bunlar. Ama şunu unutmayalım ki, bu inanışlar, sanıldığı gibi, bizim kendi çağımızdan bile pek uzak sayılamazlar.
Romalılar, Romulus ve Remus’ un bir dişi kurt tarafından emzirildiğine inanıyorlardı. Bu kurdun tunç bir imge Roma’da, Capitolium’da dururdu. Şimdi bile, Capitolium’a çıkış merdivenin yanında bir kafeste canlı bir dişi kurt beslerler. Trafalgar Meydanında canlı aslanlar yoktur ama, İngiltere aslanı, “Punch”un sayfalarında inatla yaşamaya devam eder. Doğal olarak, bu tür armacı veya karikatürcü bir simgecilikle, ilkellerin hayvan akrabaları saydıkları totemlerin derin ciddiliği arasında büyük bir fark vardır. Bu ilkeller, bazen aynı zamanda hem insan hem hayvan olunabilen bir tür düş dünyasında yaşadıklarına inanırlar. Birçok kabilenin bu hayvanları canlandıran maskeleri vardır.
Özel törenlerde bunları kullandıklarında, kendilerini değişmiş duyumsar-davranışın, sağlam kafayla düşündüğümde, dostuma veya hayran olduğum birine en ufak bir zarar vermiyeceğini çok iyi bildiğim halde, yine de, böyle bir davranışta bulunmuş olmayı aklımdan geçirmek bile irkiltir beni. Nerede olduğu bilinmez ama bir yerlerimizde, imgeye yapılan şeyin, o imgenin canlandırdığı kişinin kendisine yapıldığı gibi saçma bir duyum hâli yaşamaktadır. Bu durumda, üstelik, bu garip ve us dışı izlenim, bizlerin arasında, atom çağının göbeğinde yaşadığına göre, aynı izlenimin ilkel topluluklar diye adlandırılan hemen her toplulukta yaşamış olması belki daha az şaşırtıcı görünebilir. Dünyanın her yerinde, halk hekimleri veya büyücüler, hep şu büyüyü ortaklaşa uygulamışlardır: Düşmana benzeyen kaba bir bebek yaptıktan sonra, zararın onun üzerine düşmesi dileğiyle, bu yapma bebeğin yüreğini delmişler veya onu yakmışlardır. İngiltere’ de, Guy Fawkes gününde yaktığımız kukla da, aynı boş inancın bir kalıntısıdır. İmge ile gerçeklik arasındaki ayrım, ilkeller için belirsizdir. Yerliler, bir keresinde, sürülerinin resmini yapan Avrupalı bir ressama, korkuyla şu soruyu sormuşlardır: “Hayvanlarımızı alıp götürürsen, neyle yaşarız biz?”.
E.H.Gombrich
Sanatın Öyküsü- Remzi Kitabevi-Çeviri: Bedreddin Cömert
Mağara Sanatı
Sanat Sanat içindir kuramına dayanan yorumlardan (1870 -1880’li yıllar) sonra, XIX. yüzyıl sonunda tarihöncesi sanatla ilgili çalışmalar, etnografi biliminin başlangıç döneminden J. Frazer’in Le Rameau d’or, Altın Bal adlı eseri) büyük ölçüde etkilenmiştir. Tarihöncesi resim tasvirleri ile etnografi yerlerinin karşılaştırılması kural haline gelmişti: duruma göre, veriler bazen av ve ya bereket büyüsüne, bazen de totemcilik veya şamanizme bağlanıyordu. Acil bir kanıtlama gerekçesinden doğan bu sözde-bilimsel folklor, bugün de sürmektedir. Hayvan resimlerinin yanında görülen işaretler, ilk tarihöncesi uzmanlarının ilgisini çekmekte gecikmedi. Söz konusu bu işaretlerin sanatçının imzası olabileceğini ileri süren E. Piette’ten sonra uzmanlar, bölmeli dikdörtgenlere yerleştirilen resimlerde, kulübe veya tuzaklar gördüler (La Pasiega’da, ElCastillo’da H. Breuil’ün çalışmaları), Mouthe kulübesinde iskelede ilgili ayrıntılara rastladılar; çivi yazısını andıran resimlerde bumerangları, Lascaux’daki bazı işaretlerde mızrak fırlatma düzeneklerini bile fark ettiler. Bir hayvanı hedef alan bir ok işareti, yakalanması çok arzu edilen bir avı ele geçirme isteğinin sembolik bir tasviri ve bir av büyüsü olarak kabul edildi.
Théma Larousse.

Sanat mı, yoksa büyü mü?
Ren bölgesindeki buzul çağında, M.Ö. 35 000 yıllarına doğru, ilk mağara duvarı resimleri ve toprak boya, manganez ve odun kömürüyle yapılmış sitilize hayvan resimleri gerçekleştirildi. Yüksek kabartma, 10 000 yıl sonra ortaya çıktı. Kadın heykelcikleri ve Brassempouy’da, geç Paleolitik Dönem(Eski Taş çağı) jeolojik katmanlarında bulunan şapka1ı Kadın gibi «Venüsler», bugün, doğurganlığın simgeleri olarak kabul ediliyorlar. Ama tarihöncesi dönemin, yani yazının ortaya çıkmasından önceki dönemin sanatı konusundaki her yorum, kesinliği olmayan ve sorunlarla dolu bir yorum olarak ortaya çıkıyor. Yaşamını sürdürmek, korunmak ve çoğalmak gibi temel endişelerle yaşayan Paleolitik insanın, salt süsleme sanatları değil, dini büyüsel ve toplumsal anlamlar taşıyan bir sanat ortaya koyduğu düşünülüyor. Dolayısıyla, ancak Neolitik dönemde ve seramiğin icat edilmesiyle birlikte, estetik haz sağlaması için gerçekleştirilen salt bir süsleme sanatının ortaya çıkabildiği genellikle ileri sürülüyor.
Bütün bu söylenenlerden, tarihöncesi insanının pratik amaçlar dışında sanat etkinliğine girişmediği sonucunu mu çıkarmak gerekir? Dordogne’da, Ferrassie’de bulunan ve hiçbir işe yaramıyormuş gibi görünen garip nesneler (deniz kabukları, akik parçaları, kaya kristalleri) simgesel bir anlam mı taşıyordu? Yoksa, gerçek bir sanatsal duyuşun mu ürünleriydi? Şarkı, müzik, dans gibi zamana dayanıklı olmayan sanatçılar, sağlam izler bırakmamıştır; çalgılar da notalar da kalmamıştır geriye.
Dolayısıyla, Tunç Çağı’nın, Afrika’nın ve Okyanusya’nın kültürlerine yaklaşırken, Andre Leroi-Gourhan’ı izleyerek, «sanata, dine veya büyüye ilişkin» olanları birbirinden ayırt etmeye kalkışmamak gerekir. .

Konu Bilgileri
	Konu Başlığı Sanatın Başlangıcı	Konudaki Cevap Sayısı 0
	Şuan Bu Konuyu Görüntüleyenler	Görüntülenme Sayısı 3016

30.03.09, 00:44	#1
Kullanıcı Profili Tualim YÖNETİCİ Tualim.NetTualim Kullanıcı Bilgileri Üyelik tarihi: Feb 2009 Üye No: 2 Mesajlar: 1.665 Konular: 1221 Bulunduğu yer: İstanbul	Sanatın Başlangıcı Sanatın Başlangıcı. Sanatın başlangıçlarına gitmek için mağaraların derinliklerine mi inmek gerekiyor? Uzak geçmişteki atalarımızın, günümüzde dahi hayranlık uyandıran çizimlerini görünce, onları resmetmeye yönelten güdülerin ne olduğu konusunda düşünmekten kendimizi alıkoyamıyoruz. Bugün anlamlandırdığımız biçimiyle onlar ilk sanatçılar mıydı? Mağara resimlerini çizenler, anonim bir yeteneği mi yansıtıyordu. Yoksa grubun içinden bazıları, daha çok zanaatçı diyebileceğimiz ve bir geleneği sürdüren “ressamlar” mıydı? Mağara resimleri çizenlerin, son sergisinin gururunu taşıyan günümüz ressamının tinsel doygunluğunu taşımıyor olduğunu kabul edebiliriz. O halde onları bu derece yetkin figürler çizmeye yönlendiren “güç” konusunda neler söyleyebiliriz? Başlangıçlara yönelik bir seçkiyi size sunuyoruz Yabansı Başlangıçlar (makale) Dilin nasıl doğduğunu bilmediğimiz gibi, sanatın da nasıl doğduğunu bilmiyoruz. Eğer tapınak ve ev yapımı, resim ve heykel yaratımı veya dokuma gibi etkinlikleri sanat sayarsak, dünyada sanatçının bulunmadığı tek bir topluluk yoktur. Yok, sanat deyince, müze ve sergilerde tadılan veya seçkin salonların güzel süslemelerinde kullanılan, az rastlanır, nefis bir şey anlıyorsak; Sözcüğün bu özel anlamının pek yakınlarda geliştiğini ve geçmişin en büyük yapıcılarının, ressam veya heykelcilerinin bu sözü akıllarından bile geçirmediklerini bilmek zorundayız. Mimariyi ele alırsak, bu ayrımı daha iyi anlarız. Bilindiği gibi çok güzel yapılar vardır ve bunlardan bazıları, gerçek anlamda birer sanat yapıtıdır. Ne var ki, dünyada, belirli amaçla dikilmemiş tek bir yapı gösteremezsiniz. Bu yapıları tapınma, vakit geçirme yeri veya konut olarak kullanan kimseler, onları özellikle işe yararlılık ölçülerine göre değerlendirirler. Bundan başka, yapının çizgisini veya oranlarını kendi beğenilerine az-çok uygun bulabilirler ve yapıyı, yalnız kullanılma açısından değil, aynı zamanda onu “tamam” hale getiren başarılı mimarın didinmeleri bakımından da değerlendirebilirler. Çoğunluk, geçmişte, resim ve heykel sanatına karşı tutumun bundan farkı yoktu. Bu sanatlar, salt sanat yapıtları değil, belirli görevleri olan nesneler sayılırdı. Kimi yapıların hangi gereksinmeler sonucu dikildiğini bilmeyen birisi, kötü bir mimari yargıçtır. Biz de, hangi amaçla yapıldığını bilmediğimiz sürece, geçmişin sanatını anlayamayız. Tarih boyunca ne kadar geriye gidersek, sanatın hizmet ettiğine inanılan amaçlar o kadar açık, ama aynı zamanda yabansı görünmektedir. Oturduğumuz kentlerden uzaklaşıp köylere giderek veya daha da iyisi, kendi uygarlaşmış ülkelerimizden koparak, çok uzak atalarımızınkine hâlâ çok yakın koşullarda yaşayan topluluklar arasına gitsek, aynı şeyle karşılaşırız. Biz bu topluluklara, bizden daha basit oldukları için değil — çünkü onların düşünme biçimleri bizimkinden kimi zaman çok daha karışıktır —, tüm insanlığın geldiği ilk koşullara daha yakın oldukları için “ilkel” diyoruz. İlkeller için, yararlılık açısından, bir kulübenin yapımıyla bir imgenin üretimi arasında hiç bir ayrım yoktur. Kulübeler onları yağmurdan, rüzgârdan, güneşten ve kendilerini yaratmış olan ruhlardan korurlar. İmgeler ise, onları, doğal güçler kadar gerçek olan öteki güçlere karşı korurlar. Başka bir deyişle, resimler ve heykeller, büyüsel amaçla kullanılır. İlkel toplulukların kafasını anlamaya çalışmadan; onları, imgeleri, bakılacak güzel şeyler olarak değil de, kullanılacak ve güç dolu nesneler gibi görmeye iten yaşantıyı kavramadan, sanatın bu yabansı başlangıçlarına girmeyi umudedemeyiz. Hem, bu duyguyla özdeşleşmenin de pek zor bir şey olduğunu sanmıyorum. Yeter ki, kendimizle kesinlikle içten olmasını ve içimizde hala ilkel birtakım şeylerin kaldığını bilelim. Buzul çağından başlayacak yerde, kendimizden başlayalım. Günümüzün bir gazetesinden sevdiğimiz, bir yıldızın fotoğrafını alalım. Elimize bir iğne alıp, gözlerine batırmak hoşumuza gider mi? Gazetenin herhangi bir yerini delmek kadar önemsiz midir bu? Tüm bu garip inanışlar önemlidirler, çünkü, insan becerisinin en eski izleri olan ve günümüze dek ulaşan en eski resimleri anlamamıza yardım edebilirler. Fakat Güney Fransa’da ve İspanya’daki mağaraların duvarlarında ve kayalar üzerinde, bu resimler XIX. yüz-yılda ilk kez bulunduğunda, arkeologlar, gerçeğe çok benzeyen, canlı gibi duran bu hayvanların, buzul çağı insanlarınca yapılmış olabileceğine inanmamışlardır. Oysa bu bölgelerde bulunan kemik ve taştan yapılmış kaba araçlar; bu bizon, mamut ve ren geyiği resimlerini, onları avlayan, bu yüzden de onları çok iyi tanıyan kimselerin resmettiğini veya kazıdığını ortaya koymuştur. Bu mağaralara girmek, insana garip bir duygu verir. Bazen dar ve alçak koridorlardan geçilir. Dağın karanlık içindeyken, rehberiniz, bir elfeneriyle bir boğa resmini birden aydınlatıverir. Böylesine güç ulaşılan bir yere, yalnızca süsleme amacıyla gidilmiş olması düşünülemez. Ayrıca, Lascaux mağarasındaki resimleri saymazsak, mağaraların duvarlarındaki ve tavanlarındaki resimler düzenlice yapılmamışlar, tersine, belirli bir düzen anlayışından çok uzak olarak, bazen birbirleri üzerine boyanmış ya da çizilmişlerdir. Bu kalıntıları daha iyi şöyle açıklayabiliriz: Bunlar, imgelerin etkisine ilişkin evrensel inanışın, en eski örnekleridir. Başka bir deyişle, bu ilkel avcılar, belki de oklarını ve taş baltalarını kullanarak elde ettikleri avlarının yalnızca resmini yapmakla, gerçek hayvanların da kendi güçlerine boyun eğeceğine inanıyorlardı. Doğaldır ki bu bir varsayımdır, ama yine de, bugün bile eski göreneklerini koruyan o ilkel topluluklar arasında sanatın gördüğü işleve iyice dayalı bir varsayım. Bildiğim kadarıyla, bugün hiç bir yerde böyle bir büyü uygulamaya kalkışan bir kimse bulunamaz. Ama ilkeller için sanat, en azından, imgelerin gücüne duyulan benzer inanışlara bağlıdır. Günümüzde hâlâ yalnızca taş araç kullanan ve büyüsel ereklerle kayalıklara hayvan resmi çizen kimi ilkel topluluklar vardır. Daha başka bazı kabile üyeleri ise, dönemsel bayramlarında, hayvan kılığına girerek, hayvansal davranışlarla kutsal oyunlar oynamaktadırlar. Onlar da, böyle yapmakla, bir bakıma, av hayvanına karşı güç sağlayacaklarına inanıyorlar. Bazen de, tıpkı masallardaki gibi, bazı hayvanlarla akraba olduklarına, tüm kabilenin bir kurt, karga veya kurbağa kabilesi olduğuna inanmaları az rastlanır olaylardan değildir. Doğrusu, oldukça garip inanışlardır bunlar. Ama şunu unutmayalım ki, bu inanışlar, sanıldığı gibi, bizim kendi çağımızdan bile pek uzak sayılamazlar. Romalılar, Romulus ve Remus’ un bir dişi kurt tarafından emzirildiğine inanıyorlardı. Bu kurdun tunç bir imge Roma’da, Capitolium’da dururdu. Şimdi bile, Capitolium’a çıkış merdivenin yanında bir kafeste canlı bir dişi kurt beslerler. Trafalgar Meydanında canlı aslanlar yoktur ama, İngiltere aslanı, “Punch”un sayfalarında inatla yaşamaya devam eder. Doğal olarak, bu tür armacı veya karikatürcü bir simgecilikle, ilkellerin hayvan akrabaları saydıkları totemlerin derin ciddiliği arasında büyük bir fark vardır. Bu ilkeller, bazen aynı zamanda hem insan hem hayvan olunabilen bir tür düş dünyasında yaşadıklarına inanırlar. Birçok kabilenin bu hayvanları canlandıran maskeleri vardır. Özel törenlerde bunları kullandıklarında, kendilerini değişmiş duyumsar-davranışın, sağlam kafayla düşündüğümde, dostuma veya hayran olduğum birine en ufak bir zarar vermiyeceğini çok iyi bildiğim halde, yine de, böyle bir davranışta bulunmuş olmayı aklımdan geçirmek bile irkiltir beni. Nerede olduğu bilinmez ama bir yerlerimizde, imgeye yapılan şeyin, o imgenin canlandırdığı kişinin kendisine yapıldığı gibi saçma bir duyum hâli yaşamaktadır. Bu durumda, üstelik, bu garip ve us dışı izlenim, bizlerin arasında, atom çağının göbeğinde yaşadığına göre, aynı izlenimin ilkel topluluklar diye adlandırılan hemen her toplulukta yaşamış olması belki daha az şaşırtıcı görünebilir. Dünyanın her yerinde, halk hekimleri veya büyücüler, hep şu büyüyü ortaklaşa uygulamışlardır: Düşmana benzeyen kaba bir bebek yaptıktan sonra, zararın onun üzerine düşmesi dileğiyle, bu yapma bebeğin yüreğini delmişler veya onu yakmışlardır. İngiltere’ de, Guy Fawkes gününde yaktığımız kukla da, aynı boş inancın bir kalıntısıdır. İmge ile gerçeklik arasındaki ayrım, ilkeller için belirsizdir. Yerliler, bir keresinde, sürülerinin resmini yapan Avrupalı bir ressama, korkuyla şu soruyu sormuşlardır: “Hayvanlarımızı alıp götürürsen, neyle yaşarız biz?”. E.H.Gombrich Sanatın Öyküsü- Remzi Kitabevi-Çeviri: Bedreddin Cömert Mağara Sanatı Sanat Sanat içindir kuramına dayanan yorumlardan (1870 -1880’li yıllar) sonra, XIX. yüzyıl sonunda tarihöncesi sanatla ilgili çalışmalar, etnografi biliminin başlangıç döneminden J. Frazer’in Le Rameau d’or, Altın Bal adlı eseri) büyük ölçüde etkilenmiştir. Tarihöncesi resim tasvirleri ile etnografi yerlerinin karşılaştırılması kural haline gelmişti: duruma göre, veriler bazen av ve ya bereket büyüsüne, bazen de totemcilik veya şamanizme bağlanıyordu. Acil bir kanıtlama gerekçesinden doğan bu sözde-bilimsel folklor, bugün de sürmektedir. Hayvan resimlerinin yanında görülen işaretler, ilk tarihöncesi uzmanlarının ilgisini çekmekte gecikmedi. Söz konusu bu işaretlerin sanatçının imzası olabileceğini ileri süren E. Piette’ten sonra uzmanlar, bölmeli dikdörtgenlere yerleştirilen resimlerde, kulübe veya tuzaklar gördüler (La Pasiega’da, ElCastillo’da H. Breuil’ün çalışmaları), Mouthe kulübesinde iskelede ilgili ayrıntılara rastladılar; çivi yazısını andıran resimlerde bumerangları, Lascaux’daki bazı işaretlerde mızrak fırlatma düzeneklerini bile fark ettiler. Bir hayvanı hedef alan bir ok işareti, yakalanması çok arzu edilen bir avı ele geçirme isteğinin sembolik bir tasviri ve bir av büyüsü olarak kabul edildi. Théma Larousse. Sanat mı, yoksa büyü mü? Ren bölgesindeki buzul çağında, M.Ö. 35 000 yıllarına doğru, ilk mağara duvarı resimleri ve toprak boya, manganez ve odun kömürüyle yapılmış sitilize hayvan resimleri gerçekleştirildi. Yüksek kabartma, 10 000 yıl sonra ortaya çıktı. Kadın heykelcikleri ve Brassempouy’da, geç Paleolitik Dönem(Eski Taş çağı) jeolojik katmanlarında bulunan şapka1ı Kadın gibi «Venüsler», bugün, doğurganlığın simgeleri olarak kabul ediliyorlar. Ama tarihöncesi dönemin, yani yazının ortaya çıkmasından önceki dönemin sanatı konusundaki her yorum, kesinliği olmayan ve sorunlarla dolu bir yorum olarak ortaya çıkıyor. Yaşamını sürdürmek, korunmak ve çoğalmak gibi temel endişelerle yaşayan Paleolitik insanın, salt süsleme sanatları değil, dini büyüsel ve toplumsal anlamlar taşıyan bir sanat ortaya koyduğu düşünülüyor. Dolayısıyla, ancak Neolitik dönemde ve seramiğin icat edilmesiyle birlikte, estetik haz sağlaması için gerçekleştirilen salt bir süsleme sanatının ortaya çıkabildiği genellikle ileri sürülüyor. Bütün bu söylenenlerden, tarihöncesi insanının pratik amaçlar dışında sanat etkinliğine girişmediği sonucunu mu çıkarmak gerekir? Dordogne’da, Ferrassie’de bulunan ve hiçbir işe yaramıyormuş gibi görünen garip nesneler (deniz kabukları, akik parçaları, kaya kristalleri) simgesel bir anlam mı taşıyordu? Yoksa, gerçek bir sanatsal duyuşun mu ürünleriydi? Şarkı, müzik, dans gibi zamana dayanıklı olmayan sanatçılar, sağlam izler bırakmamıştır; çalgılar da notalar da kalmamıştır geriye. Dolayısıyla, Tunç Çağı’nın, Afrika’nın ve Okyanusya’nın kültürlerine yaklaşırken, Andre Leroi-Gourhan’ı izleyerek, «sanata, dine veya büyüye ilişkin» olanları birbirinden ayırt etmeye kalkışmamak gerekir. . __________________ TUALİM

Benzer Konular
Konu	Konuyu Başlatan	Forum	Cevaplar	Son Mesaj
Sanatın Doğuşu	Tualim	Sanat Tarihine Giriş	1	28.09.10 17:10
Sanatın Plastik Kalitesi	Renklerin Dansı	Renk	0	22.11.09 23:00
Gotik Sanatın Gelişimi	Tualim	Roman ve Gotik Sanatı	0	20.04.09 00:07

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)