|
Orman
Orman
Orman yurdun temelidir, Nesillerin evvelidir, Her sanatın ilk elidir, Ormandaki varlığa bak. Orman memleketin süsü, Hem ufağı, hem irisi, Her dalında bir kuş sesi, Ormandaki varlığa bak. Çiçekler açar renk renk, Dağları süsler gülerek, Selleri önler emerek, Ormandaki varlığa bak. Gemi olur, suda yüzer, Uçak olur, gökte gezer, Kalem, kağıt neler yazar, Ormandaki varlığa bak. Âşık Veysel ŞATIROĞLU |
Orman
Orman
Sen insansın, o ağaçtır, Suya, ışığa, sevgiye Bir insan kadar muhtaçtır; Ağaçların şehri orman. Onu ne yak, ne sök, ne kır. Bir dal kopardığın zaman. Gizli bir sesle hıçkır.. Her orman yurda bir ordu Ormanı iyi koru... Hüseyin KALABA |
Kır Şarkısı
Kır Şarkısı
Tam otların sarardığı zamanlar... Yere yüzükoyun uzanıyorum. Toprakta bir telaş, bir telaş... Karıncalar öteden beri dostum. Ellerime hamamböcekleri konuyor, Ne şeker şey onlar. Uç böcek, uç böcek diyorum, Uçuyorlar... Pan’ın teneffüsü bile Ilık okşamakta yüzü. Devedikenleri, çalılık vesaire, Bir âlem bu toprakların üstü... Behçet NECATİGİL |
Habibat
Habibat
Ağaç dargın Dal yorgun Tomurcuk küs bize İlkyazın canı sıkılıyor Dal kirli Yaprak kirli Çiçek kirli Kuşun canı sıkılıyor Bulut hasta Yağmur hasta Toprak hasta Tohumun canı sıkılıyor Yaprak ölü Çiçek ölü Kuş ölü Doğa hıçkırıp ağlıyor Ateş deli Top deli tüfek deli Atom bombası zır deli İnsan kafası düşünmüş Yapmış onu insan eli Ne pisboğaz bu savaş Can almaya doymuyor Barış ölüm döşeğinde Kendi çalıp oynuyor Ali YÜCE |
Fidan Dikme Zamanı
Fidan Dikme Zamanı
Bak sevgiden bülbül güle naz etmiş, Çiçek değil mi ki kışı yaz etmiş. Hazan gelmiş, bak onu da tüketmiş, Durma artık fidan dikme zamanı. Bağa gül gelmiş de bağı şen etmiş, Yağmur olup toprağını ten etmiş, O gül, artık kalbimizde yer etmiş Durma artık fidan dikme zamanı. Köknar yana yatmış, cama yer etmiş. Kurumaya inat etmiş, diretmiş. Yaşı bilmem, altmış veya da yetmiş, Durma artık fidan dikme zamanı. Kimler gelip ağaçları katletmiş, Selvi vardı, bak onu da yok etmiş, Fidanlar kesilmiş, dağı çöl etmiş, Durma artık fidan dikme zamanı. Hakkı ÇEBİ |
Elma Ağaçları
Elma Ağaçları
Bir gün gelir, çiçeklenir, Yine elma ağaçları, “Artık bahar geldi!” denir, Dallar öter yamaçları. Kelebekler üşer üşer, O mavili çiçeklere; Sonra yağmur gibi düşer O çiçekler bütün yere. Güzel ağaç! derim, yazık! Yetim kaldın bir tarafta. Dallar iner yere artık, Geçer geçmez birkaç hafta. Kapılırım bir sevince Sonu gelmez hülyalarla; Zümrüt dallar süslenince Kıpkırmızı elmalarla. Emin Recep GÜREL |
Elma Ağacı
Elma Ağacı
Yine başladı soğuklar, Boyuna yağıp duruyor yağmur. Esiyor rüzgar acı acı. Nasıl geçireceksin bu kışı Elma Ağacı? Gölgen de yok ki sana arkadaş olsun; Tek başına kaldın bu kış kıyamette; Artık kimse bakmaz oldu yüzüne; Dallarına tırmanıyor çocuklar, Kuşlar uğramıyor semtine. Üzülme bu günler çabuk geçer, Bir bakarsın bahar geliverir. Yeniden allanıp süslenirsin, Bizim için yine çiçek açar, Meyve verirsin. Şükrü Enis REGÜ |
Doğa Adında Bir Ermiş
Doğa Adında Bir Ermiş
Toprak ana kız doğurmuş Adını da ağaç koymuş Yazın giydirmiş onu Kış gelince soymuş Nere gitsin nasıl etsin Şaşırıp kalmış ağaçcık Hem üşümüş hem ağlamış Her bir yerleri apaçık Doğa adında bir ermiş Ağaçları çok severmiş Kurmuş gizli tezgahını Renkler kokular eğirmiş Kumaş dokumuş ışıktan Gelinlik kıza giydirmiş Alıp götürmüş sarayına Oğlu ile evlendirmiş Ali YÜCE |
Dağ Hırsızı
Dağ Hırsızı
Çok eski zamanlarda Dünyanın bir ucunda Bir dağ hırsızı varmış Başı dumanlı bir dağı Kaşla göz arasında Çalıp ağzına atar Çiğnemeden yutarmış Gel zaman git zaman Ne dağ kalmış ne orman Bulutlar küsüp gitmiş Yağmaz olmuş yağmurlar Yok olmuş çiçekler kuşlar Ülke bir çöle dönmüş Başlamış salgın hastalık Önce dağ hırsızı ölmüş Ali YÜCE |
Bu Ağaç Başka
Bu Ağaç Başka
Ağaç! Ne kadar güzelsin Ne kadar başka Yaşamak isterdim dallarında Adarsam, Sana adarım kendimi Büyürüm meyvalarında. Ağaç! Ne kadar güzelsin Ne kadar başka! Orhon Murat ARIBURNU |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 08:24. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.5
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
SEO by vBSEO 3.6.0 RC 2
Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir.