Güneşe kulum ben
GÜNEŞE KULUM BEN
Mademki ben güneşe kulum,
Güneşten söz açmalıyım size.
Mademki gece değilim ben,
Mademki karanlığa tapmıyorum,
Düşten dem vurmak nafile.
Mademki tıpkı güneşe benziyorum,
Elimi eteğimi çekmeliyim üzerinden
Ferah, mâmur olan yerin.
Mademki tıpkı güneşe benziyorum,
Doğmalıyım ortasında harabelerin.
Gerçi bugün bir kuru elmayım,
Ama değerim ağacımdan çok.
Gerçi sarhoşum, yıkılmışım ama
Doğru lâf etmedeyim,
Erkekçe konuşmadayım.
Benim gönlümün kokusu
Yöresindeki topraktan gelir.
Ben o topraktan utanırım da
Nedense bir tek söz söyleyemem
Suya dair.
Güzel yüzünden kaldır perdeni,
Böyle konuşmayı yakıştırma bana.
Taş gibi kaskatıysa senin kalbin,
Bak benim kalbim yanmış, ateş haline gelmiş.
Bir iyilik eder, şişeyi alırsan eline,
Bir de bakacaksın ki kadehle şarap bende dile gelmiş.
Mevlana Celaleddin Rumi
|